ارزیابی زادآوری و تنوّع زیستی دراطراف جاده های جنگلی (مطالعه موردی: طرح های جنگل داری مکارود ،گلندرود و لیره سر)

هدف اصلی از مدیریت منابع طبیعی، استمرار تولید و پاسخ گویی به نیاز انسان به همراه حفظ تنوّع زیستی و تداوم زادآوری در بوم سازگان های طبیعی است. این تحقیق با هدف بررسی تنوّع زیستی و خصوصیّات خاک از حاشی? جاده ها به سمت بخش های داخلی آن در سه منطق? مکارود ،گلندرود و لیره سر و در جاده های آسفالته و خاکی می پردازد. بصورت انتخابی عرصه هایی با شرایط مشابه از نقطه نظر پستی و بلندی، شیب و جهت مشخص شد و در هر طرف جاده از میکروپلات های 2×2 متر برای اندازه گیری تنوّع و ترکیب زیستی استفاده شد. نتایج این بررسی نشان داد که شاخص های تنوّع علفی و زادآوری در بالا و پایین جاده های آسفالته و خاکی در سه منطقه مورد بررسی تفاوت معنی داری نشان ندادند و بیشترین عامل اثرگذار موقعیّت عرصه است که با فاصله از جاده های آسفالته و خاکی تنوّع زیستی پوشش علفی و زادآوری کاهش می یابد. همچنین گونه های نورپسند همانند بلوط بلند مازو (quercus castaneifolia c.a.m.browics & menitsky) ، توسکای ییلاقی (alnus subcordata (l) gaertn) و خرمندی (diospyros lotus l.) در کنار جاده ها نسبت به پلات های داخل جنگل بیشتر مستقر می شوند. میزان نیتروژن، فسفر، پتاسیم خاک در کنار جاده بیشتر از داخل توده بوده و در عمق 10-0 سانتی متر بیشتر از 20-10 سانتی متر است. میزان جرم حجمی ظاهری و هدایت الکتریکی در عمق ها و فاصله های مختلف از جاده دارای اختلاف معنی دار نبودند. بطور کلّی در این تحقیق در جاده های آسفالته، میزان تنوّع و غنای علفی و زادآوری به میزان اندکی بیشتر از جاده های خاکی بود. نتایج آزمون pca نشان داد که تغییرات تنوّع زیستی در کنار جاده بیشتر از داخل توده می باشد و به ترتیب مشخّصه های نیتروژن، رطوبت، فسفر و پتاسیم بیشترین اثر را بر تنوّع زیستی دارند.